کوه: توده ای مرتفع بر روی زمین که اطراف آن توسط دشتها و یا دره ها احاطه شده است و ارتفاعش بیش از ۶۰۰ متر باشد.

تپه: ارتفاعاتی که کمتر از ۶۰۰ متر ارتفاع دارند.

صخره: سنگهای بزرگ و یکپارچه (تخته سنگهایی که دارای شیب تند بوده و کمتر از یک طول طناب ارتفاع دارند)

گرده: یالهایی که شیب آنها تا اندازه ای زیاد است و قسمتهای تشکیل دهنده آن از سنگ و صخره باشد.

دیواره: صخره هایی که بیش از یک طول طناب ارتفاع دارند.

یال: فصل مشترک دو سینه کش کوه در بالا ترین قسمت.

خط الرأس: فصل مشترک دو دامنه وقتی یکدیگر را در بالا قطع می کنند و محل تقسیم آب باران است.

خط القعر: فصل مشترک دو سینه کش کوه در پایین ترین قسمت را دره یا خط القعر می نامیم.

گردنه: بلند ترین نقطه بین دو قله متوالی.

شیب: هر سطحی که با افق زاویه ایجاد کند شیب نام دارد.

انواع شیب:

شیب خفته: ۵ الی ۲۵ درجه

شیب تند: ۲۵ الی ۷۵ درجه

دیواره: ۷۵ الی ۹۰ درجه

شیب منفی: ۹۰ درجه به بالا

روش عبور از شیبهای مختلف:

شیب خفته: صعود از اینگونه شیب ها مستقیم می باشد.

شیب تند: با صعود زیگزاک از تندی آن می کاهیم.

دیواره: عبور از اینگونه شیب ها مستلزم آموختن قوانبن سنگنوردی و بکار گیری آنهاست.

شیب منفی: سخت ترین شیب هاست که علاوه بر داشتن اطلاعات و مهارت کافی سنگنوردی داشتن عضلاتی قوی و بدنی چالاک لازمه صعود آنهاست.

پی نوشت: ارتفاعات ایران عموما” بر اثر تردد زیاد کوهنوردان دارای پاکوبهایی است که (مالرو) نام دارند و دارای شیب مناسبی نیز هستند که بهترین مسیر برای صعود به قلل می باشند.