عکس از کریس شارما

برای تمامی سنگنوردان اتفاق افتاده که یک مسیر را براحتی بصورت قرقره صعود کنند و حتی بر روی مسیر حرکت های پرشی انجام می دهند، اما در صعود سرطناب همان مسیر دچار مشکل می شوند!

براستی علت در چیست؟ و چرا سنگنورد در صعود سرطناب به محض اینکه پای دومش از حمایت میانی عبور می کند دچار ترس و گفتگوی درونی با خود می شود؟ که آیا می افتم یا نه!

بشر بطور ذاتی از سقوط واهمه دارد، وجود اطمینان ناخودآگاه در ذهن در هنگام صعود قرقره که هیچ سقوطی در کار نیست ذهن را فارغ از ترس می سازد و غضلات بخوبی فرامین مغز را انجام می دهند، اما در صعود سرطناب قضیه فرق می کند، ذهن از ابتدا به جای معطوف شدن به صعود در حال یافتن پاسخی برای این امر است که: اگر بیفتم چه می شود!

راه حل جلو گیری از این گفتگو را می توان در (توانایی – تمرکز – تکرار) بیان کرد:

◄ توانایی: سعی کنید با انجام تمرینات قدرت بدنی و تکنیک خود را بالا ببرید، صعود از سنگ های کوتاه به شما ضمن بالا بردن توانایی، احساس توانایی در صعود مسیر بلند را هدیه می کند، سعی کنید برای صعود سرطناب از مسیرهایی پایین تر از درجه صعود قرقره خود شروع کنید، احساس اعتماد به نفس به مرور در شما شکل می گیرد، استراحت به موقع در مسیر و تنفس عمیق همیشه می تواند مفید باشد.

◄ تمرکز: مسیر را ذهن خود مجسم کنید، خود را در حالتی تصور کنید که دارید براحتی مسیر را صعود می کنید همه حرکات را مرور کنید البته در حالی که خود دارید در ذهنتنان بطور هیچ مشکلی از مسیر بالا می روید.

◄ تکرار: اگر صعود تمام مسیر بصورت سر طناب برایتان مشکل است مسیر را به بخش های گوناگون تقسیم کنید و هر بار هدف خود را رسیدن به آن بخش تعیین کنید.

پی نوشت: سنگنوردان عزیز سعی کنید از صعود قرقره تا جای ممکن اجتناب کنید، برای پیشرفت در سنگنوردی باید از صعود سرطناب استفاده کنید.

منبع