هر چه از سطح زمین ارتفاع می‌گیریم، فشار هوا هم کمتر می‌شود و کار اکسیژن رسانی سیستم تنفس هم سخت‌تر. بنابراین با کاهش فشار هوا، سردرد و سرگیجه هم شروع می‌شود. با حضور طولانی در ارتفاع بالای ۵۰۰۰ متر، بافت ماهیچه‌ای رو به زوال می‌رود و احتمال جمع شدن مایعات درون شش‌ها و مغز‌ انسان افزایش می‌یابد که می‌تواند کشنده باشد.

در ارتفاع بالا‌تر از ۷۵۰۰ متر، افت اکسیژن آن قدر شدید است که فرد هشیاری خود را از دست می‌دهد و حتی ممکن است منجر به مرگ شود. به همین دلیل است که کوهنوردان برای صعود به ارتفاع‌های بالا‌تر، خود را برای مقابله با فشار پائین آماده می‌کنند و بیشتر از کپسول اکسیژن استفاده می‌کنند. اما افراد بسیار کمی هستند که توانسته‌اند بدون استفاده از کپسول اکسیژن به قله اورست صعود کنند.

Babu Chiri شرپای نپالی، با زمان ۲۱ ساعت ماندن بدون کپسول اکسیژن بر روی قله اورست ‏(‏‏۸۸۴۸ ‏متر) رکورددار است. به نظر می‌رسد حد نهایی صعود بدون کپسول اکسیژن، ارتفاع ۹۰۰۰ متر بالای سطح دریا باشد.

منبع